MangMukyang

จังหวะนั้นคิดอย่างเดียวว่า “จะรวยด้วยอาชีพนี้ให้ได้”

เหลือเงินติดตัวไว้ซื้อถ่าน ซื้อน้ำแข็งอยู่ไม่ถึง พัน

ปลาหมึกที่ได้มาก็ไม่สวย เขาบอกเอาไปทำให้มันเด้งๆก่อนแล้วค่อยขาย

ทำไปแบบมั่วๆไม่มีหลักการ คิดแค่ว่า หั่นเสียบไม้ เดี๋ยวก็ขายได้

สุดท้ายก็เปิดร้านจนได้ อุปกรณ์ก็ไม่ครบ ได้อย่างลืมอย่าง😂

ซื้อหลอดไฟมาก็ไม่มีเสา ต้องไปหนีบกับต้นไม้

อุปกรณ์ก็ไม่ครบ ไม่พร้อมสักอย่าง

ซื้อเตาย่างมาผิด เร่งไฟก็ไม่ขึ้น

ลูกค้ายืนรอจนหน้างอแล้ว งออีก

ย่างไปมั่วๆ แบบไม่รู้ว่าแบบไหนที่เรียกว่าสุก

วางปลาหมึกจนเหี่ยวก็ยังขายไม่ออก เพราะปลาหมึกเหี่ยวมากๆ ดูไม่สดเอาสักนิดเดียว

เสียบหมึกเล็กเกิน จนลูกค้าคิดว่าขาย ไม้ละ 5 บาท (จังหวะนั้นหน้าหดเหลือเท่าฝ่ามือ)

ย่างไหม้บ้าง ดิบบ้าง

แถมมีคนบอกว่าร้านเล็กจัง เหมือนเล่นขายของเลย

มั่วไปเรื่อย เพราะไม่มีใครมาแนะนำ คอยบอก สอน

จนมีลูกค้าเริ่มติดใจในรสชาติ มากขึ้นเรื่อยๆ

ขายดี จนเอาแทบไม่ทัน เพราะ “ตลาดนัดคนเดินเยอะมาก”

กระแสตอบรับดีขึ้นไปอีก ทั้งสาขา 1 และ สาขา 2 ทำให้ผู้คนบอกต่อกัน ปากต่อปาก

จากวันนั้น จึงถึงวันนี้ .....