Arnada Don-ubon

#ปฏิบัติหน้าที่ของตนอย่างเที่ยงตรง
วิถีของธรรมชาติ​ ก็คือ...
ธรรมชาตินั้นมีความเป็นกลาง
ความเป็นกลาง​ ก็จะไม่เอนเอียง
#ไม่ไปติดข้องอยู่กับสิ่งต่าง​ ๆ

วิถีที่จะคืนสู่ความเป็นธรรมชาติ​ ก็คือ...
การคืนสู่ความเป็นกลางนั่นเอง

#ปกติคนเราจะชอบเอนเอียงไป
เอนเอียง.. เพราะรักบ้าง
เอนเอียง.. เพราะชังบ้าง
เอนเอียง.. เพราะความกลัวบ้าง
เอนเอียง.. เพราะความหลงบ้าง
เพลิดเพลินติดข้องอยู่กับสิ่งต่าง ๆ นั่นเอง

การฝึกสติปัฏฐานจะช่วยแก้การเอนเอียง
จากการที่ตรงขึ้น มีสติตั้งมั่น
แล้วคลายออกจากสิ่งต่าง ๆ
คืนสู่ความเป็นกลางของธรรมชาตินั่นเอง​

จิตที่เป็นกลาง...
ก็จะไม่ไปยินดียินร้ายกับสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น
#เข้าใจทุกอย่างมันก็ของชั่วคราวเป็นมายา
ไม่ได้หลงไปติดข้องกับสิ่งต่าง ๆ
ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่ดีก็ตาม​ หรือไม่ดีก็ตาม
มันก็ล้วนเป็นมายา
เป็นสิ่งที่เหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้นมาทั้งนั้น

สังเกต.. เมื่อจิตเข้าถึงความเป็นกลาง
มันจะไม่ค่อยได้ไปติดข้องกับสิ่งต่าง ๆ หรอก
จะเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดีก็ตาม

ปกติแล้วเราจะติดข้อง
เวลาสิ่งดี ๆ​ เกิดขึ้น​ก็พยายามดึงเข้าตัว
ที่เรียกว่าเกิด​"ภวตัณหา"
อยากมี อยากเป็น​ เกิดความโลภ​
อยากรักษาไว้ อยากให้เข้าตัว

เวลาสิ่งที่ไม่ดีเกิดขึ้น
ก็เกิดความหงุดหงิดไม่พอใจ
พยายามผลักออกปฏิเสธดันออก
ท่านเรียกว่าเกิด​ "วิภวตัณหา"
ไม่อยากมี ไม่อยากเป็น

#การดึงเข้าและการผลักออกนี่แหละ
ที่ทำให้เกิดการเคลื่อน
และเกิดการหมุนวนไม่มีที่สิ้นสุด
นั่นคือ วังวนของวัฏสงสารนั่นเอง
ที่เรียกว่าเกิด​ "ตัณหา"

ตัณหา คือ​ เหตุแห่งทุกข์
ที่มันทำให้เกิด แล้วก็เกิดยิ่ง ๆ ขึ้นไป
ไม่มีวังวน ไม่มีที่สิ้นสุด.. ไม่มีจุดสิ้นสุดนั่นเอง

#การที่จะหยุดลง
แล้วคืนสู่ความเป็นธรรมชาติได้นั้น
ก็คือการละตัณหา จนสิ้นตัณหานั่นเอง
สิ้นความอยาก ความรัก
ความชัง ความอาลัยอาวรณ์
การติดข้องทั้งหลายทั้งปวง
จิตจะคืนสู่ความเป็นกลางของธรรมชาตินั่นเอง

เพราะฉะนั้นใจที่เรารู้สึกว่า...
มันก็ยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้
ลดการที่จะดึงเข้ารักษาไว้​ หรือการผลักออก
ทุกอย่างมันก็ดำรงอยู่ตามเหตุตามปัจจัย
#เราก็ปฏิบัติหน้าที่ของตนไปตามธรรม

การปล่อยวาง...
ไม่ใช่การปล่อยปละละเลย
ไม่ใช่ว่าเราปฏิบัติธรรม​เราไม่เอาอะไรแล้ว​
ทิ้งทุกอย่าง​ ทิ้งภาระหน้าที่ทุกสิ่งทุกอย่าง
นั่นคือ.. การทอดธุระ
นั่นคือ.. การติดข้อง
นั่นคือ.. ความหลงชนิดหนึ่งนั่นเอง

ความเป็นกลางนั้น
เป็นการปฏิบัติหน้าที่ของตนอย่างเที่ยงตรง
เป็นผู้รู้จักกาล รู้จักเวลา​ เวล่ำเวลา​
รู้จักกาลเทศะ
รู้จักการปฏิบัติตนต่อตนเอง
ต่อผู้อื่น​ ต่อสถานที่ต่าง ๆ
เป็นผู้รู้จักบทบาทหน้าที่ของตน
เป็นผู้ไม่ก้าวล่วงกิจของผู้อื่น
ขับเคลื่อนทำทุกอย่างไปตามบทบาทหน้าที่
ตามครรลองคลองธรรม
เรียกว่า​ #ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม

แต่ถ้าเป็นเรื่องของปุถุชน
ก็จะขับเคลื่อนด้วยตัณหา​ ด้วยความอยาก
อยากมี อยากเป็น อยากทำสิ่งต่าง ๆ

แม้ปฏิบัติธรรมก็ทำด้วยความอยาก
อยากสงบ อยากบรรลุธรรม อยากเข้าถึง
มันเป็นเรื่องกิเลสโลก ๆ หมดเลย

การจะคืนสู่วิถีธรรมแท้​ ๆ
มันละตัณหา มันสิ้นตัณหา
#คืนสู่ความเป็นกลาง
คืนสู่ความเป็นปกติ
ความเป็นธรรมชาตินั่นเองนะ

ธรรมบรรยาย โดย พระมหาวรพรต กิตฺติวโร
เช้าวันที่ 24 พฤศจิกายน 2565