ตามรอยธุดงค์

@. การปฏิบัติธรรมนั้น เฮาอาจสิคิดว่าต้องปฏิบัติกันแต่ที่วัด มานั่งสมาธิต้องการความสงบ ต้องการความสุขที่เกิดจากสมาธิ แต่เฮามาฝึกเอาสมาธิ มาฝึกเอาสติ เผื่อจะเอาไปป้องกันภัยจากความทุกข์ ที่จะเกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน

การปฏิบัตินั้น บ่แมนว่าสิมาถ่า(รอ)ให้เฮามานั่งสมาธิอย่างเดียว บ่แมนสิมาถ่า(รอ)เดินจงกรมอย่างเดียว

การปฏิบัติธรรมนั้น เฮาต้องปฏิบัติทุกขณะ ในขณะที่เฮาอยู่ในอริยาบทได๋กะแล้วแต่ ในขณะที่เฮาเว้าเฮาจา (พูดจา) ในขณะที่เฮาทำการทำงานกะดี

เฮาสามารถมีสติมีสมาธิมากน้อยหลายปานได๋

เฮาสามารถปฏิบัติตามหน้าที่เฮาหลายปานได๋ ?

" เฮาเป็นพ่อ...เฮามีธรรมะของความเป็นพ่อในจิตในใจมากน้อยหลายปานได๋ เฮาเป็นแม่กะดี เฮาเป็นลูกกะดี เฮามีธรรมะของความเป็นแม่ มีธรรมะของความลูก สามารถตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ได้มากน้อยหลายปานได๋ นั้นคือการปฏิบัติธรรม "

ละเอียดลงไปกว่านั้น ลึกลงไปกว่านั้น #คือสามารถรักษาใจ ในขณะที่เฮาปฏิบัติตามหน้าที่ เวลามีสิ่งใดมากระทบกับจิตใจดวงนี้ เวลาถืกเขาด่าถืกเขาว่า เวลาที่เฮาพลัดพรากจากสิ่งของที่เฮามีอยู่ บางเทื่อ (บางครั้ง) เฮาบ่ได้ตั้งใจ ลูกตายเสีย ผัวเมียตายจาก เงินทองสิ่งของที่เฮามีอยู่ บ้านช่องเฮือนซานอาจสิถืกไฟไหม้ อาจสิถืกโจรลักโจรขโมยไป เฮาสามารถทำใจกับสิ่งเหล่านั้นได้น้อยหลายปานได๋

นั้นคือการปฏิบัติธรรม !

เวลาเขาเว้าเขาว่า...เฮาสามารถปล่อยวางความทุกข์ที่เกิดขึ้นกับจิตใจได้น้อยหลายปานได๋ ถ้าเฮาสามารถมีสติ มีสามาธิควบคุมจิตใจ เวลาเขาเว้าเขาว่า ภาวะได๋มันเกิดขึ้น เฮาสามารถเข้าใจแล้วกะปล่อยวางกับภาวะเหล่านั้นได้ "นั้นแสดงว่าเฮาได้ปฏิบัติธรรม"

นั้นคือผลของการปฏิบัติธรรมอย่างแท้จริง !!

ถอดจากเทปพระธรรมเทศนา "เรื่องธรรมรักษาใจ"
พระอาจารย์จรัญ อนังคโณ ประธานสงฆ์อุทยานธรรมดงยาง ตำบลคลีกลิ้ง อำเภอศิลาลาด จังหวัดศรีสะเกษ (ทายาทธรรมหลวงปู่สมภพ โชติปัญโญ)

ถอดเทป/เรียบเรียง : นรินทร์ ศรีสุทธิ์ — กับ ทองเพชร ศิริปี

🔴 #ข่าวพระธุดงค์
---------------------------------------
🔺กำหนดเข้าปริวาส10 พ.ย.
โดยจะสวดขอปริวาส 5 วัน
คือวันที่ 10-11-12-13-14 พฤศจิกายน
---------------------------------------
🔺ท่านที่สอบนักธรรม โท-เอก
ท่านที่ต้องการจะเข้าปริวาส
สามารถไปขอปริวาสได้ในวันที่ 13-14 พ.ย.
----------------------------------------
🔺การเข้าอยู่ปริวาสไม่ได้กำหนดเข้าทุกรูป
นิมนต์ท่านที่สะดวก
----------------------------------------
🔺ท่านใดพร้อมแล้ว
เดินทางไปรวมตัวที่ดงยางได้เลยตอนนี้
---------------------------------------
🔺ส่วนรายละเอียดอื่นๆ
รับทราบร่วมกันที่ดงยาง

อนุโมทนากับครูบาอาจารย์ครับ

#พระอรหันต์สอนธรรม " จิตสุดท้าย ก่อนออกจากร่าง "
เมื่อเวลา คนใกล้จะตายน่ะ ตามันก็ชำรุด หูมันก็รุด จมูกก็ชำรุดไปหมดเลย ไม่สามารถ จะสูดกลิ่นอะไรได้แล้วลิ้นมันก็ชำรุด ไม่รู้จักรสอาหารอะไรได้เลย
วิญญาณทางตา เป็นต้น อันนี้ก็ดับไป ดับไป ดับไป ตลอดถึงวิญญาณทางกาย บัดนี้..กายนี้ เมื่อมันชำรุดมากแล้ว วิญญาณก็ไปอาศัยอยู่ไม่ได้ ก็ต้อง ดับลง ดับลง มันก็มาเหลืออยู่แต่ "มโนวิญญาณ"
ก็น้อยเข้า น้อยเข้า มันไม่สามารถจะรับรู้ ภายนอกได้เลยบัดนี้ วิญญาณมันดับลง ดับลงน่ะ นั่นล่ะ ให้สังเกตดู เป็นอย่างนั้น บัดนี้เมื่อวิญญาณ คือ "มโนวิญญาณ" วิญญาณทางใจนี้ มันดับลงแล้ว
ความรู้สึกเกี่ยวกับ "ชีวิต" นี้ มันก็ไม่มีแล้ว ท่านเรียกว่า "จิตเข้าภวังค์"จิตของคนธรรมดาสามัญนี่ เมื่อเวลาจนจะตายนี่ มันจะเข้าภวังค์คือ มันเคลื้ม หลับไป..มันลืมตัวไป ว่างั้นเถอะ
ไม่รู้สึกตัวแล้วบัดนี้ มันเคลิ้มไปเหมือนอย่าง คนเคลื้มหลับไปนี่ พอว่ารู้สึกตัวขึ้นมาอย่างนี้ มันเป็นอย่างอื่นไปแล้วบัดนี้ มันไม่ได้อยู่ในร่างอันนี้แล้ว มันเป็นหน้าที่ของ "กรรมใหม่" จะพี่งนำไปแล้วบัดนี้
จะถึงตกแต่งละ ตกแต่งรูปทิพย์ให้อยู่..ให้อาศัยแล้วบัดนี้นะ รูปทิพย์นี่ มันเป็นฝ่ายกุศล ถ้าเป็นรูปเปรต รูปสัตว์นรก รูปอสูรกายอย่างนี้ มันก็เป็นฝ่ายอกุศล มันสุดแล้วแต่จิตใจยึดเอาอะไรเป็นอารมณ์มากกว่ากัน
ในขณะเวลาจิต มันจะลงภวังค์นั่นน่ะ เมื่อมันยึดบาปไว้มากกว่าบุญอย่างนี้น่ะ ปาบมันก็มีหน้าที่ตกแต่งเรือนร่าง ดวงจิตนี้อาศัยใหม่ต่อไปเออ..มันเป็นอย่างนั้น ถ้าจิตมันยึดเอาบุญกุศลไว้ มากกว่าปาบอย่างนี้
บุญมันมีกำลังเหนือบาปมันก็ตกแต่งที่อยู่อาศัย ให้ดวงจิตนี้เรียกว่า ตกแต่งรูปร่างให้ดวงจิตนี้ ได้อาศัยดีประณีตบรรจง ที่ท่านเรียกว่า เทวดา นั่นแหละ มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ พอจิตนี้ออกจากร่างนี้แล้ว ก็มันก็เกิดเป็นร่างใหม่ขึ้นทันที ก็ด้วยอำนาจบุญมันตกแต่งให้ หรือ ด้วยอำนาจแห่งบาปมันตกแต่งให้

#โอวาทธรรม หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย

#โพสต์นี้มีบุญ
ขอเชิญร่วมบุญพิมพ์หนังสือธรรมะ..........เล่มละ 25 บาท...........
หรือตามกำลังศรัทธาของท่าน
**********************************
หมายเลขบัญชี 332-0-25770-6
ธนาคาร กรุงไทย
บัญชี.พระอธิการจรัน อนงฺคโณ

อานาปานสติ อันภิกษุเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อม
#มีผลมากมีอานิสงส์มาก ภิกษุที่เจริญอานาปานสติแล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมบำเพ็ญ #สติปัฏฐาน ๔ ให้บริบูรณ์ได้
ภิกษุที่เจริญ #สติปัฏฐาน ๔ แล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมบำเพ็ญ #โพชฌงค์ ๗ ให้บริบูรณ์ได้
ภิกษุที่เจริญ #โพชฌงค์ ๗ แล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมบำเพ็ญ #วิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์ได้ ฯ

Somporn1969 : อานาปานสติ (พิจารณาเห็นกายในกาย)
bit.ly/3RPvQhg

อานาปานสติ (พิจารณาเห็นกายในกาย) [๒๘๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ย่อมมีภิกษุในภิกษุสงฆ์นี้ ที่เป็นผู้ประกอบ ความเพียรในอันเจริญ อานาปานสติ อยู่ ฯ ด.....

ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกข้อหนึ่ง
ภิกษุเหมือนกะว่าพึงเห็นสรีระที่เขาทิ้งไว้ในป่าช้า ตายแล้ววันหนึ่งบ้าง สองวันบ้าง สามวันบ้าง ที่ขึ้นพอง มี สีเขียวน่าเกลียด มีน้ำเหลืองไหลน่าเกลียด เธอย่อมน้อมเข้ามาสู่กายนี้แหละว่า ถึงร่างกายอันนี้เล่า ก็มีอย่างนี้เป็นธรรมดา คงเป็นอย่างนี้ ไม่ล่วงความเป็นอย่าง นี้ไปได้

นวสีวถิกาบรรพ (มหาสติปัฏฐานสูตร) [๒๗๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกข้อหนึ่ง ภิกษุเหมือนกะว่าพึงเห็นสรีระที่เขาทิ้งไว้ในป่าช้า ตายแล้ววันหนึ่งบ้า...

ปฏิกูลมนสิการบรรพ (มหาสติปัฏฐานสูตร) [๒๗๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกข้อหนึ่ง ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายนี้ แหละ แต่พื้นเท้าขึ้นไป แต่ปลายผมลงมา มีหนัง...

วิธีการนั่งภาวนาแบบหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต การนั่งสมาธิภาวนา คือการทำจิตใจของตนให้ตั้งมั่น ชำระจิตใจของตนให้ผ่องใส ทำใจให้สงบสบาย หลวงปู่มั่น องค์....

ภิกษุเมื่อเดิน ก็รู้ชัดว่าเราเดิน
เมื่อยืน ก็รู้ชัดว่าเรายืน
เมื่อนั่ง ก็รู้ชัดว่าเรานั่ง
เมื่อนอนก็รู้ชัดว่าเรานอน หรือ
เธอตั้งกายไว้ด้วยอาการอย่างใดๆ ก็รู้ชัดอาการอย่างนั้นๆ

อิริยาปถบรรพ (มหาสติปัฏฐานสูตร) [๒๗๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกข้อหนึ่ง ภิกษุ เมื่อเดิน ก็รู้ชัดว่าเราเดิน เมื่อยืน ก็รู้ชัดว่าเรายืน เมื่อนั่.....

มีสติหายใจออก มีสติหายใจเข้า
เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกยาว

อานาปานบรรพ (มหาสติปัฏฐานสูตร) [๒๗๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพิจารณาเห็นกายในกายอยู่อย่างไรเล่า ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ไปสู่ป่าก็ดี ไปสู่โค.....

อริยสัจจ์4 เพื่อสันติสุขของโลก การให้ธรรมะชนะการให้ทั้งปวงสำเร็จได้ด้วยความรู้จากครูบาอาจารย์ทั้งหลายและความช่วยเหลือของเพื่อนๆของช...

นับตั้งแต่ที่ท่านเกิดมาจนเติบโตเป็นหนุ่ม-สาว กายเนื้อของท่านจะเจริญเติบโตไปเรื่อย ๆ จะบังคับไม่ให้โต หรือบังคับให้เติบโตเท่านั้นเท่านี้ก็ไม่ได้ เมื่อร่างกายของท่านเติบโตขึ้นจนถึงขีดหนึ่งของวัยกลางคน ประมาณอายุได้สัก 35-40 ปี ร่างกายของท่านก็จะเริ่มแก่ มีอาการเจ็บปวดบ่อย ๆ ปวดหลัง ผิวหนังเหี่ยวย่น จะทำอะไรให้เร็วเหมือนคนเด็กหนุ่มเด็กสาวก็ทำไม่ได้ เพราะร่างกายของเราชราภาพ อายุยิ่งมากเข้า ก็ยิ่งทำงานช้าลง ตามองเห็นไม่ชัดเจน หูฟังได้ยินไม่ถนัด เท้าทั้งสองข้างพาเดินไปไหนมาไหนไม่สะดวก เตะโน่นเตะนี่ ไม่เหมือนตอนหนุ่ม – สาว ส่วนมือและแขนหมดกำลังไป จนถึงวันตาย

การกำเนิดของสัตว์โลกมี ๔ อย่าง..............................................................
๑. อัณฑชะกำเนิด สัตว์ที่เกิดในไข่
๒. ชลาพุชะกำเนิด สัตว์ที่เกิดในมดลูก
๓. สังเสทชะกำเนิด สัตว์ที่เกิดในเถ้าไคร (ของสกปรก)
๔. โอปปาติกกำเนิด สัตว์ที่ผุดเกิดขึ้นโตทันที
ในกำเนิด ๔ นั้น อัณฑชะกำเนิดและชลาพุชะกำเนิด ๒ กำเนิดนี้ รวมเรียกว่า คัพภไสยยกกำเนิด คือเป็นสัตว์ที่ต้องอาศัยครรภ์มารดาเกิด
ส่วนสังเสทชะกำเนิดและโอปปาติกกำเนิด ไม่ต้องอาศัยครรภ์มารดาเกิด
สัตว์ที่เป็นอัณฑชะกำเนิด ได้แก่ นก กา และเป็ด ไก่ เป็นต้น
สัตว์ที่เป็นชลาพุชะกำเนิด ได้แก่ มนุษย์ และ ช้าง ม้า เป็นต้น
สัตว์ที่เป็นสังเสทชะกำเนิด ได้แก่ หนอนในปลาเน่า และมอดในข้าวสาร เป็นต้น
สัตว์ที่เป็นโอปปาติกกำเนิด ได้แก่ สัตว์นรก สัตว์ดิรัจฉานบางจำพวก เปรตบางจำพวก มนุษย์ในสมัยต้นกัป และเทวดา เป็นต้น
(คู่มือการศึกษาพระอภิธรรม)
คนเราเกิดมาอยู่ในโลกนี้ อยู่ด้วยความทุกข์ นับตั้งแต่เกิดมาจนถึงปัจจุบัน ทุกคนมีแต่ความทุกข์ เช่น เป็นทุกข์ว่าจะไม่สวย ไม่รวย ไม่มีชื่อเสียง มีความเจ็บไข้ได้ป่วย จะทำอะไรก็ไม่สมหวัง มีแต่ความผิดพลาดทำให้เกิดความย่อท้อ หมดกำลังใจ ลองทำไปหลาย ๆ ครั้ง ก็ไม่สมหวังสักครั้ง ยิ่งทำให้เสียใจ เศร้าใจ หมดกำลังใจ คิดว่าตัวเรานี้มีเวรกรรมอะไรนะ ได้พยายามทำดีแล้ว ทำหลายหนแล้วก็ยังเอาดีไม่ได้ เหมือนมีอะไรมาปิดบัง ไม่มีใครเห็นว่าเราทำดี ไม่มีใครชอบ

เมื่อเป็นมนุษย์ ได้พยายามทำดีแล้วไม่ได้ดี ถ้าถึงเวลาตายแล้ว จิตวิญญาณจะไปไหน ไปเป็นอะไร จะได้รับความทุกข์ทรมานอย่างไร อยากรู้อยากเห็น แต่เรื่องอย่างนี้คนรุ่นใหม่เขาไม่เชื่อ เห็นว่าเป็นเรื่องเหลวใหลไร้สาระ ไม่จริงจัง ไม่ยอมปฏิบัติตาม เราลองมาฟังเรื่องของภูมิวิถีหก กันดูบ้าง ว่าภูมิวิถีหก คืออะไร มีที่มา ที่ไปอย่างไรกัน

ก่อนอื่นท่านต้องทราบก่อนว่า ร่างกายของท่านที่เป็นอยู่นี้ เป็นกายเนื้อที่ท่านอาศัยอยู่เพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นเอง ท่านไม่สามารถบังคับ ให้เป็นไปตามที่ท่านต้องการได้ นับตั้งแต่ที่ท่านเกิดมาจนเติบโตเป็นหนุ่ม-สาว กายเนื้อของท่านจะเจริญเติบโตไปเรื่อย ๆ จะบังคับไม่ให้โต หรือบังคับให้เติบโตเท่านั้นเท่านี้ก็ไม่ได้ เมื่อร่างกายของท่านเติบโตขึ้นจนถึงขีดหนึ่งของวัยกลางคน ประมาณอายุได้สัก 35-40 ปี ร่างกายของท่านก็จะเริ่มแก่ มีอาการเจ็บปวดบ่อย ๆ ปวดหลัง ผิวหนังเหี่ยวย่น จะทำอะไรให้เร็วเหมือนคนเด็กหนุ่มเด็กสาวก็ทำไม่ได้ เพราะร่างกายของเราชราภาพ อายุยิ่งมากเข้า ก็ยิ่งทำงานช้าลง ตามองเห็นไม่ชัดเจน หูฟังได้ยินไม่ถนัด เท้าทั้งสองข้างพาเดินไปไหนมาไหนไม่สะดวก เตะโน่นเตะนี่ ไม่เหมือนตอนหนุ่ม – สาว ส่วนมือและแขนหมดกำลังไป จนถึงวันตาย พอตายแล้ว ท่านก็ต้องทิ้งร่างกายเนื้อนี้ไว้บนโลกนี้ สิ่งที่จะต้องไปคือ จิตวิญญาณของท่าน จิตวิญญาณที่ท่านมีอยู่มีที่ไป 6 ทางด้วยกัน เรียกว่าภูมิวิถี หก
1. พอตายแล้วจิตวิญญาณออกทางตา ไปรับโทษในยมโลกแล้ว กลับมาเกิดเป็นสัตว์ประเภทมีปีก มี 2 เท้า ออกลูกเป็นไข่ เช่น เป็ด ไก่ นก

2. พอตายแล้วจิตวิญญาณออกทางจมูก ไปรับโทษในยมโลกแล้ว กลับมาเกิดเป็นสัตว์เลื้อยคลาน เช่น หนอน มด งู แมลง

3. พอตายแล้วจิตวิญญาณออกทางปาก ไปรับโทษในยมโลกแล้ว กลับมาเกิดเป็นสัตว์น้ำ เช่น กุ้ง หอย ปู ปลา

4. พอตายแล้วจิตวิญญาณออกทางหู ไปรับโทษในยมโลกแล้ว กลับมาเกิดเป็นสัตว์ 4 เท้า เช่น ช้าง ม้า วัว ควาย สุนัข หมู

5. พอตายแล้วจิตวิญญาณออกทางสะดือ ไปรับโทษในยมโลกแล้ว กลับมาเกิดเป็นคนจน เช่น คนขอทาน คนทำงานหนัก เช่น กรรมกร คนทำสวน ทำนา ทำไร่ เป็นเปรต อสุรกายต่าง ๆ

6. พอตายแล้วจิตวิญญาณออกทางกระหม่อม ไปรับโทษในยมโลก แล้วกลับมาเกิดเป็นคนรวย เป็นเศรษฐี เป็นพระราชา เป็นข้าราชการ หรือที่เรียกว่า ภูมิวิถี 6 อีกอย่างหนึ่งมี

1. นรกภูมิ 2. ภูมิเปรตอสุรกาย 3. สัตว์ภูมิ
4. ยักษ์คนธรรพ์ 5. มนุษยภูมิ 6. เทวาภูมิ

เมื่อท่านยังมีชีวิตอยู่ ได้ก่อกรรมดี ได้ให้ทาน เคยทำบุญ เคยช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เป็นนิจ ได้ปฏิบัติตนอยู่ในศีลห้า เมื่อท่านตายแล้ว จิตวิญญาณของท่านจะไปสู่เทวาภูมิ หรือธรรมภูมิ เสวยสุขอยู่ในสวรรค์ชั้นปรนิมิตสวัสดี เทวดาที่อยู่ในสวรรค์ 6 ชั้นนี้ เป็นเทวดาที่มาจากกการบำเพ็ญทาน บำเพ็ญศีล ฝึกจิตให้ทำแต่ความดีตลอดเวลา ถ้าหากท่านได้ทำความดีอย่างนี้ไว้มาก มากแล้วไม่ยึดติดในความดีที่ช่วยเขา จิตวิญญาณของท่านจะไปถึงอนุตตรธรรมหรือนิพพาน

ใครที่เกิดมาแล้ว มัวยุ่งอยู่ในความโลภ ความโกรธ ความหลง เมื่อถึงคราวตาย จิตวิญญาณก็จะไปสู่การเป็นเดรัจฉาน แต่ถ้าหากขณะที่มีชีวิตอยู่ ได้ทำคุณงามความดีไว้บ้าง แต่ทำความดีไว้ไม่มาก ทำความชั่วไว้ไม่ร้ายแรง พอหักกลบลบกันได้ พอตาย จิตวิญญาณก็จะไปเกิดเป็นมนุษย์อีก ทีนี้หากมามองกันให้ละเอียดอีกที ถ้าหากจิตวิญญาณไปสู่นรก นรกนั้นมีอยู่ 18 ขุม จิตวิญญาณของผู้ที่ตายไป ต้องถูกทรมา รับโทษทัณฑ์อยู่ในแต่ละขุมที่ต้องโทษนานเท่านาน ตลอดเวลาเหล่านั้น จะมีนายนิรยบาลมาคอยควบคุม เอาอาวุธทิ่มแทง ฆ่า ฟันตัวจิตวิญญาณทำให้ได้รับแต่ความทุกข์ทรมานตลอดเวลา

ถ้าหากจิตวิญญาณไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน จะเป็นสัตว์ประเภทใดก็ตาม ก็จะต้องได้รับความทุกข์ เป็นผู้รับใช้มนุษย์บ้าง เป็นอาหารของมนุษย์บ้าง มีที่อยู่ มีการยังชีพด้วยความยากลำบาก ถูกมนุษย์คอยรังแกข่มเหง เฆี่ยนตี ทารุณ สัตว์ตัวเล็กก็ถูกสัตว์ตัวใหญ่ข่มเหง แย่งอาหารกิน ไม่มีที่พักหลับนอน ต้องคอยหาที่ซุกหัวนอน ไปแต่ละที่แต่ละวัน ตามที่ที่พอจะซุกหัวนอนได้ ยามหนาวเหน็บก็ต้องหาที่กำบังเอาเอง ตามแต่จะหาได้ หากเจอผู้ใจบุญนำไปเลี้ยงก็ดีไป ถ้าเจอผู้เลี้ยงไม่ดีได้กินบ้าง ไม่ได้กินบ้าง อดบ้างบางมื้อ จนกว่าจะตายลง

ถ้าหากไปเกิดเป็นอสุรกาย ซึ่งมีกายทิพย์ ใครมองไม่เห็น แต่ก็ต้องอยู่ด้วยความหวาดผวา มีแต่ความทุกข์ ต้องลอยไปลอยมาหาที่อยู่เป็นที่ไม่ได้ มีอาหาร มีน้ำ ได้กินบ้างในบางคราว แต่ก็กินด้วยความยากลำบาก เมื่อตายจากอสุรกายแล้ว จึงจะไปเกิดเป็นเปรต

เปรตเป็นสัตว์นรกอีกประเภทหนึ่ง ที่มีกายทิพย์ มีรูปร่างสูงใหญ่โต แต่มีปากเล็กเท่ารูเข็ม จะกินอาหาร หรือกินน้ำก็กินไม่ได้ ต้องใช้ดูดเอา เลียเอาแต่เพียงอย่างเดียว
นอกจากนี้ เมื่อเป็นมนุษย์อยู่จะทำอะไรก็ตาม มีแต่อุปสรรค ทำอะไรไม่ราบรื่น เป็นเพราะกฎแห่งกรรม หรือหลักกรรมที่ทำไว้ มีว่า บุคคลใดทำกรรมไว้ ดีก็ตาม ชั่วก็ตาม เขาย่อมต้องได้รับผลแห่งกรรมนั้น แต่กรรมบางอย่าง หรือการกระทำบางคราว ไม่มีผลปรากฏชัดในทันที ผู้มีปัญญาน้อยจึงมองไม่เห็นผลกรรมของตน ทำให้สับสน ไขว้เขว เพราะบางทีกำลังทำความชั่วอยู่แท้ ๆ แต่มีผลดีมากมาย ได้ลาภ ได้ยศ ได้ความสุข มีคนสรรเสริญเยินยอ แต่บางคนกำลังทำความดีอยู่ แต่กลับได้รับทุกข์ทรมานต่าง ๆ ถูกกล่าวร้ายป้ายสี เจ็บไข้ได้ป่วย